Το σοκ και δέος Τράμπ και Βάνς για την Ευρώπη

 

Το σοκ  και δέος Τράμπ και Βάνς για  την Ευρώπη

Και  ο εσωτερικός εχθρός  

 

Η Ευρώπη ζει το απόλυτο  + πολιτικό σοκ  μετά  συνομιλία τραμ με Πούτιν και την ομιλία Vans στο Μόναχο προς τους Ευρωπαίους ηγέτες.

Ο Πούτιν δεν είναι ο εχθρός για τον Τραμπ και δείχνει κάθε πρόθεση να συνδιαλλαγεί μαζί του ουκρανικό ζήτημα λέγοντας «Η απειλή που με ανησυχεί περισσότερο αυτή τη στιγμή σχετικά με την Ευρώπη δεν είναι η Ρωσία ή η Κίνα ή κάποιος άλλος εξωτερικός παράγων, αλλά η απειλή από το εσωτερικό, η υπαναχώρηση από τις πλέον θεμελιώδεις αξίες τις οποίες μοιράζονται και οι ΗΠΑ»   Ο εχθρός είναι εσωτερικός.

Παράλληλα, ο  Αμερικανός αντιπρόεδρος Βανς, ήταν σαφής  στην τοποθέτησή του προς Ευρωπαίους ηγέτες στο Μόναχο όταν  άφησε εμβρόντητο το ακροατήριό του κατά την ομιλία του καθώς,  έκανε σφοδρή επίθεση στους ευρωπαίους εταίρους των ΗΠΑ, «καταγγέλλοντας» -μεταξύ άλλων-  αντιδημοκρατικές «σοβιετικού τύπου» .

Ο αντιπρόεδρος Βάνσ, τα έβαλε με την γραφειοκρατία  της ΕΕ  ακριβώς όπως κάνει και με την γραφειοκρατία του αμερικανικού κράτους από την οποία  ένα μεγάλο κομμάτι της με πρωτοβουλία του  ilo mask  το καταργεί και το αντικαθιστά  με τεχνητή νοημοσύνη. Και στο βάθος αυτής της επιλογής δείχνει το τεράστιο δημόσιο χρέος που απειλεί την Αμερική και τις δυτικές οικονομίες. Το φάρμακο που προτείνει είναι οι  νέοι δασμοί σε Ευρώπη – Καναδά - Κίνα.  οι  νέοι δασμοί όμως που προτείνει είναι μία   επαρκής λύση; Θα το δούμε στη συνέχεια.

Πάντως, ο τυφώνας Τrump γκρεμίζει το αφήγημα της σύγκρουσης μεταξύ δημοκρατικής δύσης και αυταρχικών καθεστώτων, γκρεμίζει το αφήγημα και το πρόσχημα του «διεθνούς δικαίου» και προβάλει ξανά το προφανές «δίκαιο του ισχυρού»  που  πραγματικά ισχύει στις διεθνείς σχέσεις των χωρών από την εποχή του Θουκιδίδη..

Παράλληλα,  αναδεικνύει τη real politic του εμπορικού και ενεργειακού πολέμου  διεξάγεται ακατάπαυστα  στο παγκόσμιο σκηνικό και καθορίζει διεθνείς σχέσεις και συμμαχίες.

 Εδώ αχνοφαίνεται μια νέα Γιάλτα, μια συμφωνία για σφαίρες επιρροής  μεταξύ των υπερδυνάμεων. Πρόκειται για μία νέα κάστα εξουσίας στη δύση που έρχεται σε αντίθεση με την υπερεπέκταση των “δημοκρατικών” της Αμερικής  την μονοπολική παγκοσμιοποίηση και τον ακολούθων της στην Ευρώπη που κοστίζει ακριβά  επικυρίαρχο σε σχέση με την πολυπολική παγκοσμιοποίηση που μειώνει το κόστος και το δημόσιο χρέος της Αμερικής. Αυτή είναι η στρατηγική επιλογή του Τραμ που βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον μειώνει το κόστος και το δημόσιο χρέος.

Μ αυτό το σκεπτικό φαίνεται  ο Βάνς ξεμασκαρεύει τους “δημοκρατικούς ”νεοφιλελεύθερους” στην Ευρώπη Αμερική  που βρέθηκαν  πίσω από κάθε υποκινούμενο πραξικόπημα όπως “αραβική άνοιξη” Λιβύη, Μεϊτάν,  Γεωργία, Συρία. 

Πρόκειται για μεγάλη αντίθεση υποδείγματος κυριαρχίας που από τη μια πλευρά είναι την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση που προωθούν και υπερασπίζουνε οι διευθυντικές ελίτ των δημοκρατικών στην Αμερική και στην Ευρώπη  οι σοσιαλδημοκράτες και λαϊκό κόμμα. Και από την άλλη για μια πολιτική που το πρωτείο το έχει αγορά, οι τράπεζες και το χρηματιστήριο.   Για το νέο συντηρητισμό του Τράμπ και της νέας δεξιάς στην Ευρώπη το πρωτείο φαίνετα να το έχει το  εθνικό κράτος. 

Για αυτή την αλλαγή πλεύσης το ελεγχόμενο και παγκοσμιοποιημένο μιντιακό σύστημα μας λέει ο Τραμπ είναι ένας λαϊκιστής σχεδόν φασίστας,  όπως φασίστες είναι όλοι  ακροδεξιοί στην Ευρώπη.

Όμως ο Τραμπ δεν  είναι ούτε πολεμοχαρής, ούτε φασίστας που ασκεί βία , Ούτε εκφράζει εθνικό μίσος έναντι άλλων εθνών. Είναι απλά   συντηρητικός και πολέμιος της παράνομης μετανάστευσης όπως όλη η συντηρητική Ευρώπη. Παράλληλα, είναι υπερ του δραστικού περιορισμού του δημόσιου χρέους με αντίστοιχο περιορισμό του κοινωνικού κράτους. Και το αρνητικό επιλπέον σάυτό είναι ότι  μεσοπρόθεσμα θα διογκώσει περισσότερο τις ανισότητες.

Το βέβαιο είναι επίσης  ότι δεν θα ακολουθήσει την πολιτική του Ρήγκαν και Θάτσερ με τον μονεταρισμό και την υπερχρέωση με δάνεια  της επόμενης γενιάς.

Ο συντηρητισμός μπορεί να βελτιώσει την εικόνα του δημοσίου χρέους βραχυπρόθεσμα αλλά μακροπρόθεσμα αυτή η πολιτική  θα υπονομευτεί από τον περιορισμό της ζήτησης και τη νέα διόγκωση των ανισοτήτων.

 

Η διόγκωση του παγκόσμιου χρέους και η διόγκωση των ανισοτήτων που αρνείται να αντιμετωπίσει συνολικά η δύση, είναι το κύριο πρόβλημα που θα βρούμε μπροστά μας στο μέλλον.

Η γεωπολιτικές αναλύσεις δεν μπορούν να μας φωτίσουν επαρκώς αυτό το πρόβλημα.

Ο εχθρός είναι  τομέα κυρίως εσωτερικός και έχει να κάνει κυρίως με τη σύγκρουση κεφαλαίου και εργασίας. Η εξουσίες επιτρέπουν στο κεφάλαιο κερδίζει συνεχώς τη μερίδα του  λέοντος στην κατανομή των πόρων. Η παγκόσμια φορολογία του κεφαλαίου είναι μόλις το 4%.  Αντιθέτως η  φορολογία   της Εργασίας φτάνει το 40%.  Η μείωση συγκριτικά αμοιβών της εργασίας μειώνει την κατανάλωση και μέσω αυτής  προσδόκιμο της οικονομικής ανάπτυξης. Έτσι το παγκόσμιο χρέος συνεχώς αυξάνεται με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από την ανάπτυξη  και στο τέλος δεν θα αποφευχθεί μια νέα παγκόσμια κρίση χρέους.

Βασίλης Τακτικός